Kaplumbağalar da Uçar & Afrika

Gülce Uçurumun kenarındayım Hızır Ulu dilber kalesinin burcunda Muhteşem belaya nazır Topuklarım boşluğun avcunda Derin yar adımı çağırır Dikildim parmaklarımın ucunda Bir gamzelik rüzgâr yetecek Ha itti beni, ha itecek Uçurumun kenarındayım Hızır Civan hazır Divan hazır Ferman hazır Kurban hazır Uçurumun kenarındayım Hızır Güzelliğin zulme çaldığı sınır Başım döner, beynim bulanır El etmez Gel etmez Gülce’m uzaktan dolanır Uçurumun kenarındayım Hızır Gülce bir davet Mecaz değil Maraz değil Gülce bir afet Peri değil Huri değil Gülce beyaz sihir Gülce ölümcül naz Buram buram zehir Yar yüzünde infaz Bir gamzelik rüzgâr yetecek Ha itti beni, ha itecek Güzelliğin zulme çaldığı sınır Uçurumun kenarındayım Hızır Ben fakir En hakir Bin taksir Ateşten Kalleşten Mızrakla gürzden Dabbetülarz’dan Deccal’dan, yedi düvelden Korku nedir bilmeyen ben Tir tir titriyorum Gülce’den Ödüm patlıyor Gülce’ye bakmaktan Nutkum tutuluyor, ürperiyorum Saniyeler gözlerimde birer can Her saniyede bir can veriyorum                                        1981-Ö.L. Mete

Üst üste izlenmiş iki savaş filmi, iki dram… Birincisi daha profesyonelce (İçimdeki Yangın), bu ise film gibi de değil hem, gerçek hayat, yetmezmiş gibi burnumuzun dibinde; Türkiye- Irak sınırında. Kendi ülkelerinde mülteci insanlar. Annesiz babasız, onun bunun tarlasından mayın toplayarak ekmek kazanan çocuklar…Kollları yok, bacakları yok kiminin, hem de uzak değil bir tel örgü mesafede… Gülümseyerek hatırladığım çocukluk anılarının hiç biri yok onlarda. Ve Satalite…ve Agrin. 15 yaşında ana babasının katillerinden doğurduğu kör bir çocuk, iki kolu olmayan bir ağabey. Savaşın orta yerinde… Saf bir aşk da işin içinde. Yaşanır mı anne katilinin çocuğuna bakarak, günahsız da olsa… Dahası onun yaşamasına izin verilir mi? Ağırdı neticede, ağlanmadan izlenmeyecek kadar ağırdı… Etkisi uzun sürüyor, ve bütün bunlar uzakta değil burnumuzun dibinde. Şimdi ise Afrika… bilmem kaçbin çocuk ölmüş 5 yaşın altında… Nasıl da kolay yazıyorum “bilmem kaç bin çocuk”. Yapılacak şey çok da zor değil aslında, azıcık da olsa destek, o azıcıklar büyüyecek… Ramazan ayındayız, ülkemizdeki müslümanların, ki içinde ben de dahil en hassaslaştıkları ay… Zekat, hani islamın 5 şartından biri, ya da fitre, hani Ramazan bayramı gelmeden verilmesi gereken kişi başı miktarı bu sene için 7,5 TL olarak belirlenen miktar… Onu bunu geç… Müslüman olsan ne, olmasan ne? İnsan değil misin? Orda ölen de insan… Azıcık vicdan… Bir sürü kurum topluyor, güvenmezsen devletin Kızılay’ı da topluyor, Diyanet’i de… 1 paket sigara paran, ya da 2 kutu kolan? Starbucksında içtiğin bir fincan kahven talep edilen, Mc de yediğin menünün yarısı… Bilmem kaçıncı ayakkabının bilmem kaçta kaçı, güneşten yanmamak için sürdüğün kremlerin onda biri… Güneş… Onlar güneşin altında susuz… Dertleri tenlerinin yanıp yanmaması değil, kilometrelerce yolu su bulabilmek için yürüyorlar… Ben elimden geldiğince yardım ettim, yine de ederim, çevremdekileri de teşvik etmeye çalıştım, kimini ettim de… Bu son paragrafı neden mi yazdım? İşte buradaki mim nedeniyle yazdım… Ben de Banu’yu ve yazmak isteyen herkesi mimlemek istiyorum eğer müsade ederlerse…