Ve kar yağar

Yılın ilk karı yağarken şehre bir saate yakın pencereden dışarıyı izledim, hatta avcumu uzatıp üzerine düşenler erisin diye bekledim bile… Yolun karşısında devrilmiş çöp bidonunu da, etrafa yayılmış çöpleri de, köşedeki kül birikintisini de, boyası solmuş otomobilleri de, çatılardaki çanak antenleri de, yaprakları kurumuş/çürümüş patates çiçeklerini de, aynı anda beyaza boyadı. Beyaza boyamak; bir anlamda da silmek demek. Üniversitedeydik, sanırım 2. yarı yıl… Kelime işlemci dersinden bir proje vermişti hoca. Sınıfta en sevdiğim ikinci erkek arkadaş olan Salih, sayfada olmaması gereken bir yazıyı silememişti. Ayrıntılar hafızamda değil, ya bütün sayfalarda olması gereken ama sadece o sayfada olmaması lazım gelen bir sayfa numarası, ya da bir alt bilgi… Çözümü süperdi, silemediği yazının rengini çıktı almadan önce beyaz yapmıştı 🙂 Böylece hoca hatayı farketmemişti 🙂 Silmek yerine beyaza boyamak. Karın da yaptığı şey bu belki bu şehre, onca kiri pası beyaza boyuyor ve heryer saf bir temizliğe bürünüyor.

Keşke hayatta da öyle olsa, bir türlü silemediklerimizi beyaza boyasak 🙂 Vicdanımızı başta, içindeki yaralarımızı, kırgınlıklarımızı, sonra günahlarımızı… Kalbimizi sonra…Ve yazabilseler ilkokul arkadaşlarımız uzattığımız hatıra defterimize, hiç şüphe duymadan; “Bana kalbin kadar temiz olan bu sayfayı ayırdığın için….” Yeniden çocuk olsak mesela, ya da olmasak, gerek yok çocuk falan olmasak… Al karşı apartmandan içindeki çocuğu susturamamışlar fırladılar sokağa… Saat gece yarısını henüz geçti, kahkahaları buraya kadar uzanıyor; kartopu yapıyorlar, fırlatıyorlar sağa sola.

Oysa evin içi sessiz mi sessiz; bilgisayar fanı, kedi mırıltısı ve fare tıktıklaması haricinde… Hey sen şimdi arkamda duran, beyaz bir camda kendine başka bir dünya kuran… Gelsene yanıma, bak burda da cam var, hem de her yer bembeyaz… İçimden geçenleri anlasana, hatta kalkıp bana bir şiir okusana 🙂

Reklamlar